Negar malkoak ziren bere aurpegiko azala aspalditik. Negar malkoak, nahi baina ezin izanagatik. Negar malkoak, alegia... aldatzeko indarrik ez izateagatik.
Eta egia esan, bizi guztia zeraman txori hark amildegitik behera, lurrera noiz heldu eta itotzen zuen sufrimendu horrekin bukatzeko zain. Baina sasi artean, lore batek hazi zuen. Esnatu bezain laster txoria ikusteko irrikaz zegoelarik, egun latz eta euritsuak baztertu eta hura aurkitzeko zeruari sua emanez mundua osoa argitzen zuen lorea. Eta hain zen handia lore harekiko txorian sortu zen maitasuna, goizargi oskarbi batean preso zuten sasietatik askatu, hegoak zabaldu, eta berarekin bat egiteko helburuarekin aireratzea lortu zuela.
Eta berriz ez itzultzeko erabakia hartuz, mundua estaltzen zuen oihalera heldu zen. Eta han, mila koloreko gaua ikusteko gai zelarik eta izarretatik haruntz bere amets ezinak betetzen hasi zirelarik, beldurrak erre eta hautsetik bizi berri bat eraiki zuen.
Eta horrela, goiz argi eta gau hotzetan, eman zituen egunak txori txikiak. Beti ausardiaz. Jada ez zen lore horrek ematen zion argiarekin eta berotasunarekin konformatzen, berarekin bat egin nahi zuen. Eta oraindik, berarekin egoteko nahiko falta zitzaionez, lehertuta erortzen zen maiz. Baina aspalditik oihutata bakardadean bizitzera, beste txoriek inoiz zapaldu ez zituzten lurraldeetan landatzen zituen bere fruituak. Eta hazitik, itxaropenak loratuz, bere erabakietan sendo aurrera jarraitzeko indarrak berreskuratzen zituen. Eta berriz ere izarren artean dantzatzen zuen. Eta berriz ere, hegakada bakoitzetik sortutako urrezko uhara bat atzean marrazten zuelarik, gauaren ertzeraino iristea lortzen zuen.
Baina urteak aurrera jarraitu zuten, eta txori txikia jada txori zaharra zen. Bidaia gero eta zitzalagoa bilakatzen zitzaion, eta hara eta hona bultzatzen zuten haize korronte bortitzen arteko borrokek, izpika, bere hegoak urratzen zituzten. Ostera, bere bihotzeko lorea oso urbil zegoen, eta bertara heldu baino lehen atzera begiratzea erabaki zuen, bere bila emandako urte guzti haiek merezi izan zuten egiaztatzeko. Eta txori xeheak, bertan ikusi zuena, une jarki eta eztiz osotutako urteak baino ez ziren izan, nahiz eta benetan sufrimendu askoko gau hotzak ere bizi izan zituen.
Eta oroitzapenak hegapean, gogor eta kementsu, hego xumeak biziki astindu eta hain ubil zegoen bere lorearengana abiadura bizian abiatu zen. Begiak itxita, loreak igortzen zuen izpiek itsutu egiten zutelako. Eta ia arrastaka, bere bi hego leunak sutan hasiak zirelako jada…
Eta lore handi horren ondoan zegoela, bere hogei mendeko bidaia bukatzera zihoala konturatu zen, hainbeste maite zuen lore horrek, nahigabe bazen ere, bere azken arnasa laster agortuko ziolako. Baina txoria inoiz baino zoriontzuagoa zen,
azkenean eguzkiarekin bat egitea lortzera zihoan
